Door Tommy Rodriguez, edgy freelance journalist VICE
Ik verveel me de pokkepleuris. Geen inspiratie. Combineer dat met mijn hongerloontje: deze skere boi moet improviseren. Hustle game strong. Fuck it, ik ga schuursponsen eten. Reportage avant garde. Voor VICE. Hoera voor VICE. Hoe reageert mijn omgeving op deze vorm van kunst? Hou ik nog close ones over na dit epische experiment?
Laat ik je nu alvast vertellen: het valt niet mee om op een schuurspons te kauwen.
Het begint al voordat ik mij überhaupt waag aan het verorberen van deze krachtpatser in menig keukenkastje. Kijk, je hebt van die schuursponsen die je per stuk kan kopen. Of zo’n verpakking van vier, allemaal in één kleur. Maar nee, pauper als ik ben, heb ik natuurlijk weer zo’n 10-pack Euroshopper (of hoe heet dat tegenwoordig?) in huis. In duizenden kleuren (ok, eigenlijk vier). Je voelt hem al: hoe kies ik in Kanyes naam op welke kleur schuurspons ik ga kauwen? Rustig Tommy Boy, ademhalen. Billie Eilish, give me strength. Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen?
“Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen?”
Tommy Rodriguez, edgy freelance journalist
UUR 1
Ik kies een gele schuurspons – het is immers dinsdag. Ok, nu hoor ik je al denken: “Tommy, hoezo is er een causale relatie tussen geel en dinsdag?” – waarop ik zeg: “Bitch, doe niet zo anti en laat me met rust. Ik verwijs je graag naar het album van P!nk: MISSUNDAZTOOD. That’s right, P!nk. Who’s afraid of showing his feminine side? Not me! Keuzes (en causale relaties des te meer) zijn een sociaal construct en als je dat niet begrijpt, snap je mijn project niet, en raad ik je af verder te lezen.”
Weet je wie ook niet begrepen werd? 2PAC. Of, zoals ik hem beter ken, Tupac Amaru Shakur. Ik ben kwart African American btw.
Anyway, uur 1! Ik heb besloten de schuurspons in tweeën te knippen. Dat heeft zowel praktische als cosmetische voordelen. Het past zo beter in mijn mond én ik zie eruit als Marlon Brando in The Godfather.
Maar ik merk meteen: dit smaakt frickin’ niet lekker. Het smaakt naar droge… ja, naar wat eigenlijk? Ik kwam tot de conclusie: het smaakt naar droge schuurspons.
“Het smaakt naar droge schuurspons”
Tommy Rodriguez, edgy freelance journalist
En nu komt het: na 5 minuten moet ik dit inzicht alweer herzien! Here’s the fucking plot twist: een spons is namelijk erg goed in het opnemen van vocht. En doordat mijn kwijl zich ophoopt in dit gele geval, is het een aardig natte boel in mijn mondje geworden. En ik moet nog 3 uur en 55 minuten. Ik wil een peuk.
Eén vreemde blik daar gelaten, heeft verder niemand iets door op mijn weg naar de buurtwinkel. Mensen merken het als ik naar een pakje Marlboro Gold vraag: “MMMN PWWAKMM MMRLLBRWWO GWWLD PLLWWZ”.
“Wat zeg je?” vraagt de angstig kijkende vrouw.
Ik wijs naar het pakje peuken. Dit gaat een lange dag worden.
UUR 2
Het nadeel van een schuurspons is het onderdeel ‘schuur’. Ik loop nu al bijna 2 uur te kauwen en het begint een beetje pijn te doen. De groene haartjes van de spons krabben mijn wangzak en tong open. Ik zweer dat ik ook wat bloed proef, maar weet het niet zeker.
“Ik zweer dat ik wat bloed proef”
Tommy Rodriguez, edgy freelance journalist
Verder kan ik vrijwel alles. Douchen, poepen, tv kijken. Roken is wat lastiger, maar het is te doen. Mijn kaakspieren zeggen no mas, maar ze zijn wat gewend – wink wink. Niezen daarentegen is de hel. De hel, hoor je me? Om de twee stukken schuurspons niet uit mijn mond te laten vliegen, probeer ik mijn nose fluids zo tactisch mogelijk uit mijn neus te laten schieten. Tevergeefs: door het geproest vliegt één van de stukken schuurspons ook uit mijn mond. Ik durf niet te kijken, maar pak het kleverige stuk ongeluk snel op en stop het terug. Ik voel een lange haar.
Als je denkt: Tommy Rodriguez speelt vals, hij heeft niet de hele tijd een schuurspons in zijn bakkes, dan zeg ik: “Piss off, I don’t care.” Ik maak mijn eigen regels. Het is míjn artikel. Ceterum censeo: een halve schuurspons is afgerond een hele schuurspons. Ik ken m’n wiskunde. En m’n Grieks.
UUR 3
Ik had afgesproken om met Bomfi te lunchen. Bomfi is een oude vriend van me. Ik denk dat ik hem al ruim 10 jaar niet gesproken heb. We kennen elkaar van het skatepark. Daar vermaakten we ons met allesbehalve skaten. Muziek, graffiti en casual handjobs tot ver na vier uur ’s middags. En wiet. Heel veel wiet. We waren 11, you know the drill.
Bomfi komt tegenover me zitten en kijkt geschrokken. “Wat doet jij met een grote oranje bal in je mond?”
Ergens had ik wel verwacht dat hij dit niet zou snappen. Zijn onderontwikkelde, bekrompen loonslavenbrein begrijpt weer eens niet waar ik mee bezig ben. Classic Bomfi.
“Zijn bekrompen loonslavenbrein begrijpt dit niet”
Tommy Rodriguez, edgy freelance journalist
Maar er valt iets op aan zijn woorden. ‘Oranje’. Oranje…
Ik zeg het nog maar eens hardop. “RRRWWWNNJ?”
En toen drong het tot me door.
Fuck.
FUCK.
Het bloed uit mijn wangzak had zich met de gele spons vermengd.
Kut. Dinsdag is de dag van geel, niet van oranje! Zondag is oranje! Shit shit shit.
Ik begin met gebalde vuisten op mijn hoofd te slaan.
“Ik moet weer naar m’n werk”, zegt Bomfi.
UUR 4
Ik kijk een film om de laatste loodjes wat lichter te maken. Het is Casablanca, overigens. Maar holy moly wat is een schuurspons in je mond klote. Everything for the art, zal ik maar zeggen. Toch weet ik nu: ik heb het toch maar even mooi gedaan. Mijn artikel wordt zo op VICE gepubliceerd en ik ben mooi een ervaring (en 25 euro) rijker.
En wat doe jíj dit weekend?
Peace,
Your Tommy Boy